Lieve mama, Je bent verhuisd. Je bent verhuisd van hier naar daar en wij hopen dat je het er erg naar je zin hebt. Want wij weten hoe moeilijk je het de laatste jaren had. Jij verlangde naar rust, temeer omdat je zo moe werd van de dingen die je niet meer kon. Wat je nog wel kon was het tonen van liefde, voor je man, voor je kleinkinderen en voor ons, jouw kinderen. Je bleef je humor behouden ondanks de pijn en het verdriet. Iedere keer weer glommen je ogen, als er een van de kinderen of kleinkinderen binnen kwam zetten in jouw kamer in Dommelhoef. Mama, oma, je was zo sterk, sterker dan een ieder had kunnen verwachten. Je liet ons merken dat jouw tijd hier onder ons was verstreken, je wilde niet meer. Je wilde geen oma zijn die alleen maar kon liggen in haar bed. Je wilde spelen met jouw kleinkinderen, je wilde een actieve moeder en vrouw zijn, je wilde alleen maar´normaal´ functioneren. Maar wat is normaal? Jij bent voor ons uniek, jij hebt ons geleerd hoe het is om om te gaan met onrecht.Met jouw aangedaan onrecht. Om te accepteren, hoe moeilijk ook. Jij hebt je vaak afgevraagd: waarom? Maar kreeg geen antwoord, niet van de artsen, niet van ieder ander. Samen met papa heb je stad en land bezocht om een oplossing voor jouw ziekte te vinden, maar helaas, die was er niet. Papa en Annie hebben jou tot het laatst toe verpleegd, thuis, totdat het niet meer ging. De reis met de Zonnebloem naar Duitsland was je enerlaatste reis. Iedere keer weer een stapje achteruit. Je kon een kamer krijgen in Dommelhoef, waar je met alle zorg werd omringd. De verpleegsters mochten je graag, je was geliefd. En nu heb je je laatste reis gepland en bent gegaan. Op zoek naar de tunnel, zoals je zei, op zoek naar het mooie licht aan de andere kant. Mama, jij was een geweldige moeder, eentje die altijd bezorgd was over haar kroost. Jij was zeer betrokken bij alle kleinkinderen en vroeg altijd hoe het was op school. De kleinkinderen waren ook gek met jou. Ze waren erg bezorgd om hun oma en opa. Want opa had het ook erg zwaar. Opa wilde maar wat graag dat zijn vrouw weer zou genezen. In Dommelhoef werd je liefdevol benaderd, door de verpleegkundigen, de pastor, de artsen en andere hulpverleners. Bij het bedienen zei de pastor, mevrouw Timmermans, wat ik zo leuk aan u vind en zo sterk, is dat u uw humor heeft weten te behouden. En dat was ook zo, je was tot aan het einde in voor een grapje en verbaasde ons met de opmerkingen die je maakte. Mam hield van verzorging, een schoonheidsmaskertje, mooie gelakte nagels en een vleugje make-up, daar genoot ze van. Tot grote hilariteit van de verpleger die niet wist wat hij zag toen mam als ´de Hulk´ met een groen gezicht in bed lag. Je stond bekend als de patient met de vele sjaaltjes, de mooie truien en prachtige nagels. Het was prettig om jou te mogen verwennen, het enige wat nog mogelijk was. Je vond het heerlijk als er getut werd en als er mensen op bezoek kwamen, alhoewel het de laatste tijd erg vermoeiend voor je werd. Jij hield veel van papa. Dat zei je ook iedere keer. ‘Ik heb een goed leven gehad’, zei je dan. ‘Ik ben ontzettend verwend door je vader. We hebben veel gezien, mooie reizen gemaakt en wij hebben lieve kinderen, een lieve schoonzoon, lieve schoondochters en prachtige kleinkinderen gekregen. Ik hou van jullie’, zei je zo vaak. En …’wanneer kom je weer?’ Er is geen weer meer. Jij bent alvast gegaan, verhuisd van hier naar daar. Jij krijgt jouw zeer gewenste rust en wij hopen dat je er eeuwig gelukkig bent. Mam het ga je goed!